Als participatieraad zijn we gevraagd om mee te denken over het verder ontwikkelen van een visie op armoede. Bij de start was er een brede brainstormsessie georganiseerd. Hierin zaten voornamelijk ambtenaren.

In onze eigen participatieraad zitten juist mensen met een eigen netwerk, die dus veel signalen en ideeën horen vanuit de omgeving. Rondom dit thema konden wij dan ook heel mooi een aantal knelpunten aangeven die we met elkaar van te voren besproken hadden en daardoor het geluid van de burger laten horen. Een van de zaken die we benoemd hebben is: Hoe kan het zo zijn dat je -ook al leef je tegen de armoedegrens- toch hetzelfde bedrag aan hondenbelasting moet betalen als ieder ander? Een huisdier kan troost bieden en heel belangrijk voor iemand in zijn leven. Bij een eigen kind zijn er allerlei regelingen waar mensen gebruik van kunnen maken. Waarom zou dat voor mensen in armoede ook niet voor het bezit van een hond zo kunnen zijn?